"Мой Светлогорск!"
“Журналіст у душы,чалавек па
прызванні, ён быў для мяне бацькам,сябрам,дарадчыкам, настаўнікам. І,калі
хочаце,сонцам у небе,кветкай у садзе,зоркай сярод начы – усім тым,што я да гэтай
пары аб,ядноўваю ў ёмкае паняцце – шчасце. Назаўсёды запомніла я цеплыню і
пяшчотнасць бацькоўскай далоні. Вось мы з ім раніцай крочым у садок.Мне так не
хочацца развітвацца, што я пачынаю хныкаць. Бацька выцірае слёзы,цалуе мяне і
шпарка бяжыць на працу. Яго чакае газета.Тая газета, якая ў дзяцінстве
здавалася мне падобнай на таямнічую фею.Я ўсё прасіла тату паказаць мне яе.І
вось аднойчы ён дастаў з кішені аркуш паперы.Як здзівілася я тады! Такі невялікі лісток забіраў столькі
часу ў майго бацькі- вялікага і моцнага чалавека. Зараз я ведаю, што так бывае
заўсёды, калі любішь сваю справу.Сказаць пра тату,што ён любіў сваю справу-гэта
амаль не сказаць нічога – газета была яго жыццём. Як ён толькі чуў і бачыў
што-небудзь цікавае, адразу імкнуўся расказаць аб гэтым у сваёй газеце. Памятаю,мы сядзім каля вадасховішча.Нашу
увагу прыцягваюць блакітныя агенчыкі,што мітусяцца ля берагу.Калі-нікалі яны
апускаюцца на чарот, і ён успыхвае блакітным колерам… “Якія стракозы” –шэпча
бацька.-Вось каб пра гэта ў газеце напісаць!”…Жаданне перадаць людзям тое,што
бачыш,чаму здзіўляешся,з,явілася ў яго,калі ячшэ вычыўся ў сельскагаспадарчым
тэхнікуме.Трапіўшы са студэнцкім атрадам на цаліну,убачыўшы бязмежныя хлебныя
нівы,ён захацеў расказаць пра гэта багацце і хараство людзям.Напісаў у
“Комсомольскую правду”.Доўга потым купляў газету ў кіёску,але нататка не
выйшла.Гэта яго не збянтэжыла.Таму
неўзабаве ў вайсковай газеце, калі бацька ўжо служыў у арміі,з,явіўся маленькі
артыкул за яго подпісам.Незабыўнае пачуццё радасці парадзіла мару стаць
журналістам.Мара была такая настойлівая,што захапіла сэрца і душу.Бацька шмат
пісаў,бясконца атрымліваў заданні ад газеты.Але было адно “але”… Камуніста( да
таго часу ён ужо быў ім) малодшага сяржанта Пармона вызвалі ў штаб дывізіі і
прапанавалі звыштэрміновую службу.Адмовіцца было амаль немагчыма,тут ішла
сур,ёзная размова аб выкананні партыйнага абавязку. І прыйшлося гэтаму самаму
малодшаму сяржанту траціць увесь вольны час на лісты і рапарты.Затое ў выніку
ён ўсё ж атрымаў накіраванне на факультэт журналістыкі БДУ. Студэнцкія гады праляцелі
непрыкметна.Прыйшло каханне. Дзяўчына,якая вельмі спадабалася,чакала прынца і
не звяртала ўвагі на сціплага студэнта, які заўсёды быў побач.І толькі калі ён
абараніў яе ад кампаніі падвіпіўшых хлопцаў,зразумела,што дачакалася.Маці
бацьку так і называла: “мой прынц”.Па накіраванні паехалі ў Ельск.Там тата працаваў адказным сакратаром у
газеце.Шмат пісаў,займаўся грамадскай
працай, быў дэпутатам мясцовага Савета.Зайсёды і ўсюды паспяваў,было
шмат сілы,энергіі.Здавалася,што ўвесь свет мог панесці на плячах. У 1971 годзе бацькі пераехалі
ў Светлагорск.Тата стаў рэдактарам газеты “Агні камунізму” Потым ён мне
спрабаваў растлумачыць, як гэта цяжка было – пісаць па загадзе партыі, і яшчэ
цяжэй было абараняць інтарэсы чытачоў, не зважаючы на чыны і рангі. Мабыць
таму, што я з іншага пакалення,якое атрымала свабоду гаварыць і пісаць усё,што
думаеш,я так і не зразумела,чаму яго звольнілі з пасады…Шэсць гадоў ён вёў юнкораўскі
клуб у Доме піянераў.Зараз у музеі Дома дзіцячай і юнацкай творчасці ёсць кніга
“Так мы жывём”,якую пісаў бацька са сваімі выхаванцамі.Побач з фатаграфіяй
таты знаходзяцца шматлікія граматы.дыпломы,якімі былі узнагароджаны клуб
“Юнкор” і яго кіраўнік.І я не магу зразумець, чаму,калі чалавек
знайшоў,нарэшце, працу па душы,партыя накіроўвае яго на новую адказную работу.І
бацька становіцца рэдактарам шматтыражнай газеты “Хімік”.Ён часта жартаваў,што
гэта газета “ўсёедная”У якіх выпадках чалавек звяртаецца у газету?
Зразумела, калі яму патрэбны
дарада,падтрымка,дапамога. Бацька лічыў,што маленькія радасці падаўжаюць людзям
жыццё… Я тады ячшэ не ўмела пісаць,
і маім любімым заняткам было “вярстаць”газету.Я брала чысты аркуш паперы і з
дапамогай лінейкі чарціла на ім роўныя лініі. Бацька смяяўся: маўляў,памочніца
расце. А калі я падрасла і заявіла зусім сур,ёзна,што жадаю стаць журналістам,
як бацька і старэйшая сястра,ён нават не здзівіўся. Але даў мне зразумець, што
сутнасць прафесіі журналіста не толькі ў тым,каб пісаць заметкі.Галоўнае- разам
з героем сваёй публікацыі пражыць кавалачак яго жыцця, так востра,быццам жывеш
сваё. І толькі тады атрымаеш права расказаць пра чые-небудзь болі ці
радасці.Гэтаму свайму прынцыпу ён заставаўся верны да канца. Апошні год свайго жыцця тата
шмат хварэў.Урачы ніяк не маглі паставіць дыягназ. І ён шукаў радасці ў рабоце,
аддаючы ёй апошнія сілы і здароўе. Аднойчы ён вярнуўся дадому
вельмі узрушаны.Потым маці доўга яго супакойвала. З іх размовы я зразумела,што бацька
заступіўся ў газеце за сумленнага чалавека,якога збіраліся звольніць з работы,
а тут у “Хіміку” з,яўляецца нарыс пра яго як пра добрага работніка,які ведае
сваю справу,якога паважаюць людзі…Раз,юшанае начальства ўвесь свой гнеў
абрынула на бацьку, а ў таго ўжо не засталося сіл, каб абараніць сябе.Мы доўга
размаўлялі ў гэты вечар, і мой добры настаўнік адкрыў мне яшчэ адну ісціну:калі
газета перастае бачыць і расказваць галоўнае тое,што нельга убачыць вачыма, а
толькі сэрцам, то яна не мае права на існаванне.Ад бацькавай газеты ішло
цяпло,яна заўжды працягвала руку дапамогі.Менавіта таму праводзіць у апошлі
шлях яе рэдактара сабраўся амаль увесь горад… У нашай кватэры шмат што напамінае пра бацьку.Але я лічу,што
памяць не ў сценах,не ў рэчах, а ў сэрцы,галаве,душы.Колькі сябе памятаю,ён
заўсёды быў са мной і супакойваў, калі збівала каленкі, паіў лекамі,калі
хварэла.Мае сачыненні прыносілі яму клопатаў не менш,чым мне самой.Мне хацелася
пісаць вельмі многа,але словы неяк блыталіся,разыходзіліся адно з
адным,непрыгожа спалучаліся.А бацька дапамагаў выдзеліць галоўнае,прымушаючы
знайсці адзінае патрэбнае слова.А яго “тэорыя лесвіцы”?Хто з нас зможа адразу заскочыць на другі паверх?
Ніхто. А калі ты паціху пераадольваеш прыступку за прыступкай, то непрыкметна
ўзнімаешся і на другі паверх, і нават вышэй…Як спакойна,радасна было крочыць з
ім, маім верным сябрам,побач.Зараз мне так яго не хапае! Здараюцца ў жыцці
цяжкія хвіліны,калі становіцца холадна і пуста і быццам няма ўжо моцы справіцца
з сабою.Тады я дастаю фотакартку бацькі,углядаюся ў такія родныя вочы і адчуваю,як цёплая хваля
накрывае мяне.Упэўнена,гэта бацькава любоў,яго душэўная цеплыня. Яна пранікае ў
самае сэрца і недзе там, у глыбіні,ператвараецца ў пачуццё шчырай удзячнасці
чалавеку,які непрыкметна навучыў мяне жыць.” Александрына Пармон.
Краеведческий репортаж
"Мы лучше города не знаем!"
Участники мероприятия.
По долгу памяти…
Чтобы привлечь внимание
и запечатлеть для потомков удивительные судьбы людей, чья активная трудовая жизнь в
Светлогорске пришлась на 60-е, 70-е годы
ХХ века, делимся воспоминаниями дочерей Эрнста
Михайловича Пармона, Натальи и Александрины о своём отце и бывшего селькора и рабкора, участника Великой Отечественной войны, члена Светлогорского районного совета ветеранов и Почетного Гражданина Светлогорского района В.А. Попок. В 70 годы Э.М.Пармон
работал главным редактором районной газеты «Агні камунізму”. Все
эти годы он жил жизнью
своих читателей, откликался на их потребности и пожелания и отдал
газетному делу всю свою душу и сердце.
“Тэорыя лесвіцы” і не толькі…
“Журналіст у душы,чалавек па
прызванні, ён быў для мяне бацькам,сябрам,дарадчыкам, настаўнікам. І,калі
хочаце,сонцам у небе,кветкай у садзе,зоркай сярод начы – усім тым,што я да гэтай
пары аб,ядноўваю ў ёмкае паняцце – шчасце. Назаўсёды запомніла я цеплыню і
пяшчотнасць бацькоўскай далоні. Вось мы з ім раніцай крочым у садок.Мне так не
хочацца развітвацца, што я пачынаю хныкаць. Бацька выцірае слёзы,цалуе мяне і
шпарка бяжыць на працу. Яго чакае газета.Тая газета, якая ў дзяцінстве
здавалася мне падобнай на таямнічую фею.Я ўсё прасіла тату паказаць мне яе.І
вось аднойчы ён дастаў з кішені аркуш паперы.Як здзівілася я тады! Такі невялікі лісток забіраў столькі
часу ў майго бацькі- вялікага і моцнага чалавека. Зараз я ведаю, што так бывае
заўсёды, калі любішь сваю справу.Сказаць пра тату,што ён любіў сваю справу-гэта
амаль не сказаць нічога – газета была яго жыццём. Як ён толькі чуў і бачыў
што-небудзь цікавае, адразу імкнуўся расказаць аб гэтым у сваёй газеце. Памятаю,мы сядзім каля вадасховішча.Нашу
увагу прыцягваюць блакітныя агенчыкі,што мітусяцца ля берагу.Калі-нікалі яны
апускаюцца на чарот, і ён успыхвае блакітным колерам… “Якія стракозы” –шэпча
бацька.-Вось каб пра гэта ў газеце напісаць!”…Жаданне перадаць людзям тое,што
бачыш,чаму здзіўляешся,з,явілася ў яго,калі ячшэ вычыўся ў сельскагаспадарчым
тэхнікуме.Трапіўшы са студэнцкім атрадам на цаліну,убачыўшы бязмежныя хлебныя
нівы,ён захацеў расказаць пра гэта багацце і хараство людзям.Напісаў у
“Комсомольскую правду”.Доўга потым купляў газету ў кіёску,але нататка не
выйшла.Гэта яго не збянтэжыла.Таму
неўзабаве ў вайсковай газеце, калі бацька ўжо служыў у арміі,з,явіўся маленькі
артыкул за яго подпісам.Незабыўнае пачуццё радасці парадзіла мару стаць
журналістам.Мара была такая настойлівая,што захапіла сэрца і душу.Бацька шмат
пісаў,бясконца атрымліваў заданні ад газеты.Але было адно “але”… Камуніста( да
таго часу ён ужо быў ім) малодшага сяржанта Пармона вызвалі ў штаб дывізіі і
прапанавалі звыштэрміновую службу.Адмовіцца было амаль немагчыма,тут ішла
сур,ёзная размова аб выкананні партыйнага абавязку. І прыйшлося гэтаму самаму
малодшаму сяржанту траціць увесь вольны час на лісты і рапарты.Затое ў выніку
ён ўсё ж атрымаў накіраванне на факультэт журналістыкі БДУ. Студэнцкія гады праляцелі
непрыкметна.Прыйшло каханне. Дзяўчына,якая вельмі спадабалася,чакала прынца і
не звяртала ўвагі на сціплага студэнта, які заўсёды быў побач.І толькі калі ён
абараніў яе ад кампаніі падвіпіўшых хлопцаў,зразумела,што дачакалася.Маці
бацьку так і называла: “мой прынц”.Па накіраванні паехалі ў Ельск.Там тата працаваў адказным сакратаром у
газеце.Шмат пісаў,займаўся грамадскай
працай, быў дэпутатам мясцовага Савета.Зайсёды і ўсюды паспяваў,было
шмат сілы,энергіі.Здавалася,што ўвесь свет мог панесці на плячах. У 1971 годзе бацькі пераехалі
ў Светлагорск.Тата стаў рэдактарам газеты “Агні камунізму” Потым ён мне
спрабаваў растлумачыць, як гэта цяжка было – пісаць па загадзе партыі, і яшчэ
цяжэй было абараняць інтарэсы чытачоў, не зважаючы на чыны і рангі. Мабыць
таму, што я з іншага пакалення,якое атрымала свабоду гаварыць і пісаць усё,што
думаеш,я так і не зразумела,чаму яго звольнілі з пасады…Шэсць гадоў ён вёў юнкораўскі
клуб у Доме піянераў.Зараз у музеі Дома дзіцячай і юнацкай творчасці ёсць кніга
“Так мы жывём”,якую пісаў бацька са сваімі выхаванцамі.Побач з фатаграфіяй
таты знаходзяцца шматлікія граматы.дыпломы,якімі былі узнагароджаны клуб
“Юнкор” і яго кіраўнік.І я не магу зразумець, чаму,калі чалавек
знайшоў,нарэшце, працу па душы,партыя накіроўвае яго на новую адказную работу.І
бацька становіцца рэдактарам шматтыражнай газеты “Хімік”.Ён часта жартаваў,што
гэта газета “ўсёедная”У якіх выпадках чалавек звяртаецца у газету?
Зразумела, калі яму патрэбны
дарада,падтрымка,дапамога. Бацька лічыў,што маленькія радасці падаўжаюць людзям
жыццё… Я тады ячшэ не ўмела пісаць,
і маім любімым заняткам было “вярстаць”газету.Я брала чысты аркуш паперы і з
дапамогай лінейкі чарціла на ім роўныя лініі. Бацька смяяўся: маўляў,памочніца
расце. А калі я падрасла і заявіла зусім сур,ёзна,што жадаю стаць журналістам,
як бацька і старэйшая сястра,ён нават не здзівіўся. Але даў мне зразумець, што
сутнасць прафесіі журналіста не толькі ў тым,каб пісаць заметкі.Галоўнае- разам
з героем сваёй публікацыі пражыць кавалачак яго жыцця, так востра,быццам жывеш
сваё. І толькі тады атрымаеш права расказаць пра чые-небудзь болі ці
радасці.Гэтаму свайму прынцыпу ён заставаўся верны да канца. Апошні год свайго жыцця тата
шмат хварэў.Урачы ніяк не маглі паставіць дыягназ. І ён шукаў радасці ў рабоце,
аддаючы ёй апошнія сілы і здароўе. Аднойчы ён вярнуўся дадому
вельмі узрушаны.Потым маці доўга яго супакойвала. З іх размовы я зразумела,што бацька
заступіўся ў газеце за сумленнага чалавека,якога збіраліся звольніць з работы,
а тут у “Хіміку” з,яўляецца нарыс пра яго як пра добрага работніка,які ведае
сваю справу,якога паважаюць людзі…Раз,юшанае начальства ўвесь свой гнеў
абрынула на бацьку, а ў таго ўжо не засталося сіл, каб абараніць сябе.Мы доўга
размаўлялі ў гэты вечар, і мой добры настаўнік адкрыў мне яшчэ адну ісціну:калі
газета перастае бачыць і расказваць галоўнае тое,што нельга убачыць вачыма, а
толькі сэрцам, то яна не мае права на існаванне.Ад бацькавай газеты ішло
цяпло,яна заўжды працягвала руку дапамогі.Менавіта таму праводзіць у апошлі
шлях яе рэдактара сабраўся амаль увесь горад… У нашай кватэры шмат што напамінае пра бацьку.Але я лічу,што
памяць не ў сценах,не ў рэчах, а ў сэрцы,галаве,душы.Колькі сябе памятаю,ён
заўсёды быў са мной і супакойваў, калі збівала каленкі, паіў лекамі,калі
хварэла.Мае сачыненні прыносілі яму клопатаў не менш,чым мне самой.Мне хацелася
пісаць вельмі многа,але словы неяк блыталіся,разыходзіліся адно з
адным,непрыгожа спалучаліся.А бацька дапамагаў выдзеліць галоўнае,прымушаючы
знайсці адзінае патрэбнае слова.А яго “тэорыя лесвіцы”?Хто з нас зможа адразу заскочыць на другі паверх?
Ніхто. А калі ты паціху пераадольваеш прыступку за прыступкай, то непрыкметна
ўзнімаешся і на другі паверх, і нават вышэй…Як спакойна,радасна было крочыць з
ім, маім верным сябрам,побач.Зараз мне так яго не хапае! Здараюцца ў жыцці
цяжкія хвіліны,калі становіцца холадна і пуста і быццам няма ўжо моцы справіцца
з сабою.Тады я дастаю фотакартку бацькі,углядаюся ў такія родныя вочы і адчуваю,як цёплая хваля
накрывае мяне.Упэўнена,гэта бацькава любоў,яго душэўная цеплыня. Яна пранікае ў
самае сэрца і недзе там, у глыбіні,ператвараецца ў пачуццё шчырай удзячнасці
чалавеку,які непрыкметна навучыў мяне жыць.” Александрына Пармон.
Папина
дочка. Памяти Эрнста Пармона
«Мои детские воспоминания начинаются с 3-х
лет, когда вслед за отцом – Эрнстом Михайловичем Пармоном - наша семья
переехала в Светлогорск. Память сохранила, как на фото, город в лесу, утро на
реке Березина и, конечно, редакцию районной газеты, тогда ещё «Агні камунізму».
Когда
у редактора есть «хвост»
Я была папенькиной дочкой, и потому «таскалась» за ним, как хвост, везде и всегда. Его работа
под ужасно интересным названием «газета» для меня была излюбленным времяпровождением.
Помню как отец, будучи редактором «районки», брал в
руки свежий, пахнущий типографской краской черновой лист газеты (набирали тогда
её ещё на линотипе) и внимательно вчитывался в чёрные строчки на белой бумаге.
А я сидела у него на коленях и, подражая ему, морщила лоб, пялилась в газетный
лист, совершенно не понимая, что там написано. Зато потом хвасталась малышам в
детском саду:
–
Я была у папы на работе, и мы читали газету. Ошибок там куча, но мы всё
поправили - я папе помогала.
Кто мог предположить в те далекие 70-е, что пройдет
пара десятков лет, и я окажусь в этой же районной газете, сначала в качестве
корреспондента, а потом в должности ответственного секретаря.
И буду, по-отцовски морща лоб, вчитываться в строчки
газетных полос, а по ночам просыпаться от какой-нибудь шальной творческой мысли
и, нащупав на тумбочке возле кровати блокнот, впопыхах записывать «пришедшее»,
чтоб наутро не забыть.
Такова она – журналистская работа: ни дня без
строчки, и голова постоянно забита мыслями: какой заголовок придумать, как
лучше написать врезку и как подать материал. Отец предупреждал меня об этом ещё
в детстве.
–
У журналиста всегда голова занята, даже в отпуске,
– говаривал он мне на рыбалке под восход солнца (я и туда вслед за ним бежала
хвостом с раннего утра в выходной день). – А
у редактора – тем более. И вообще, не женская это профессия, не ходи в
журналисты…
Я своим детским умом не могла понять, как можно «не
ходить» на такую интересную работу. А отец, видно, уже тогда знал, что «не
минует меня чаша сия», и я пойду по его стопам.
Тем более, что я первой записалась в кружок юнкоров,
который он вёл в Доме пионеров. Там и открыла для себя огромный и разнообразный
мир творчества, выходить из которого не собираюсь, по сей день.
Документы вместе с газетными вырезками моих
материалов на журфак в БГУ им. Ленина мы понесли вместе – с папой я чувствовала
себя увереннее. А он, хоть и отговаривал меня до последнего от журналистики,
потом с гордостью сообщал друзьям и знакомым, что дочка пошла по стопам отца – поступила
на журфак.
В первую практику после 1 курса института я
попросилась к отцу на работу – он тогда редакторствовал в многотиражной газете
«Химик». Честно, думала, что прогуляю месяц, отдохну от учёбы, тем более, что и
практика была ознакомительной – писать материалы не требовалось.
Но оказалось, что такой добрый и всепрощающий в
качестве отца Эрнст Михайлович мог быть требовательным и непреклонным в роли
руководителя. Так что практику я отработала «от и до», бегая по цехам завода с
блокнотом в руках и пытаясь вникнуть в трудовые будни ткачих, ставильщиц,
погрузчиков и др. Каждый мой материал подвергался тщательной разборке и каждый
черновик пестрел исправлениями. Зато на сдачу ознакомительной практики я пришла
с самой толстой папкой, где помимо отчёта красовалось с десяток газетных
вырезок с публикациями.
Это был первый серьёзный опыт, который наложил
печать на всю мою последующую журналистскую жизнь – где бы ни работала, чем бы
ни занималась, ко всему подходила ответственно. Эту заповедь я усвоила от отца.
Семья
– это когда все вместе
У меня было счастливое детство. Пусть в
«совдеповские» 70-ые и 80-ые магазины были полупусты, а по телевизору шло лишь
пару каналов, я росла в дружной семье, где всё делали вместе.
Вместе сажали огород, пололи траву и собирали по
осени урожай. Вместе ходили за грибами, на рыбалку, в кино и походы. Вместе
отмечали праздники и проводили отпуска (а у нас, детей, -- каникулы). Вместе
радовались успехам и поддерживали друг друга в тяжёлые моменты.
Отец любил готовить, чему научил меня с братом, и в
старших классах мы по очереди «дежурили» по ужинам – кашеварили для всей семьи.
И хотя блюда из-под руки подростков не всегда выходили вкусными -- всё
съедалось с похвалой, которая окрыляла нас на дальнейшие кулинарные «подвиги».
По выходным отец любил встречать на рыбалке рассвет.
Он не столько гнался за хорошим уловом, сколько ценил тишину и спокойствие «на
зорьке». Я вскакивала за ним в 4 утра и семенила следом несколько километров до
реки -- молча (!). И хотя мне очень хотелось поболтать обо всяких пустяках,
сдерживала девчоночий язык, пытаясь понять, почему он так любит тишину.
Это теперь я знаю, что именно в тишине приходят
лучшие творческие откровения. И это я усвоила от отца.
Лучший
отдых – это работа
Отец не любил ходить по врачам, принимать лечение и
таблетки. На все недомогания он попросту махал рукой и утверждал: «Само
пройдёт!». Потому загнать его в какой-либо санаторий было практически
невозможно.
Один раз маме всё же удалось уговорить его на
санлечение. Однако на пятый день позвонила бабушка -- его мать и спросила: «У
вас всё нормально? А то Эра в отпуск один приехал…»
Оказалось, что папа выдержал в санатории лишь 4 дня!
--
А что там делать? С мужиками в домино резаться? – говорил он. – Лучше я маме по
хозяйству помогу. Селянский труд – лучшее лекарство от всех болезней.
Он мог запросто сварить похлёбку для свиней, подоить
корову и даже лазить по деревьям в поисках пропавшего пчелиного семейства.
Последнее, правда, часто заканчивалось распухшим лицом – не любят пчёлы, когда
«детективы» снуют по их следам. Про укусы этих полосатых «мух» он весело
говорил, что «они полезны». И я, улыбаясь раздувшимися губами (мне тоже
доставалось от «полезных» насекомых»), обещала, что не буду плакать.
Так что у отца я училась с детства и сельскому
труду, и терпению, и выносливости, и неприхотливости.
А ещё с годами стала замечать в себе нотки его
«миротворчества». Ведь он никогда ни с кем не ругался -- ни в семье, ни на
работе. Умел обходить «острые углы». Умел слушать и слышать. Умел прощать.
Конечно, нам хочется, чтобы наши родители жили вечно
– под их сенью мы чувствуем себя защищёнными в любом возрасте. Но у жизни свои
законы. И когда кто-то из родителей уходит в мир иной, ты занимаешь его
форпост, чтобы под защитой росли твои дети и внуки.
А с папой, я верю, мы обязательно встретимся на
Небесах! Ведь он, несмотря на то, что был воспитан в атеистическое время, перед
смертью покаялся. И я верю, что в вечной жизни мы соберёмся вместе всей нашей
большой дружной семьёй…»
Наташа
ПАРМОН, зам. редактора газеты «Брестский курьер», редактор сайта brestnote.by
(г. Брест)
Из воспоминаний бывшего селькора и рабкора, участника Великой Отечественной войны, члена
Светлогорского районного совета ветеранов и Почетного Гражданина Светлогорского района В.А. Попок.
«В 1971 году коллектив редакции районной
газеты «Агні камунізму» возглавил Эрнст Михайлович Пармон. В газете тогда
продолжали хорошо работать журналисты А.Л. Шапелевич, П.Ф. Шутов, М.Хильман, М.
Кандидатов и другие. Под руководством Эрнеста Михайловича коллектив районной газеты участвовал и
одерживал победы в престижных творческих конкурсах. Э.М. Пармон тесно
поддерживал связь с селькорами и рабкорами, направлял их творческую
деятельность. Руководил он редакцией до 1979 года и добился выхода газеты в 1978 году тиражом 9990 экз.»
Из воспоминаний бывшего селькора и рабкора, участника Великой Отечественной войны, члена
Светлогорского районного совета ветеранов и Почетного Гражданина Светлогорского района В.А. Попок.
«В 1971 году коллектив редакции районной
газеты «Агні камунізму» возглавил Эрнст Михайлович Пармон. В газете тогда
продолжали хорошо работать журналисты А.Л. Шапелевич, П.Ф. Шутов, М.Хильман, М.
Кандидатов и другие. Под руководством Эрнеста Михайловича коллектив районной газеты участвовал и
одерживал победы в престижных творческих конкурсах. Э.М. Пармон тесно
поддерживал связь с селькорами и рабкорами, направлял их творческую
деятельность. Руководил он редакцией до 1979 года и добился выхода газеты в 1978 году тиражом 9990 экз.»
Комментариев нет:
Отправить комментарий